Nos arrastreiros tipo "baca" o lance da aparello (que se garda na cuberta de proa) faise dende unha banda do barco (a de babor no caso do "Bernardo Alfageme"). Unha vez botada a rede no mar co pescante de proa, os extremos dos cables da rede son guiados pola banda ata ser pendurados das roldanas dos dous pescantes de popa. Armadas as portas, comeza a marcha, e coa axuda de torneiras e motóns lárgarse o cable por sendas banda. Cando a rede chega ao fondo, os cables son amarrados nos pescantes de proa e/ou a un gancho de remolque, e comeza entón o arrastre (de varias horas normalmente). Unha vez se sinta o "copo" da rede cheo, e sen parar a marcha, comeza o halado dos cables da rede mediante o maquinillo ou "guincho"; no último treito da halada o buque vira un pouco o rumbo, de tal xeito que a rede coa pesca teña tendencia a banda desexada. Entón o cable da banda oposta é guiado ata un montón de proa; fanse entón as últimas haladas do cables nos "winches" do maquinillo e coa axuda dos botalós que manexa a marineria a pesca é encostada ao buque. Finalmente ízase o copo, abrese para que a pesca sexa verquida sobre a cuberta de proa. Alí mesmo a pesca é selecionada (nalgúns casos exviscerada) e clasificado en caixas polos mariñeiros. As caixas son baixadas unha a unha polas escotillas á bodega/neveira, onde son cubertas de sal ou xeo e apiladas.

Dende 1928 "bous e parellas de arrastreiros galegos comezaron ir ao "Gran Sol", denominación extensiva que se aplicou a todos aqueles que faenaban máis aló do norte do paralelo 49º N e ao oeste do meridiano 9º O, incluíndose a meseta submarina de nome francés "Grande Sole", pero tamén outros moito máis distantes, das costas de Irlanda, Escocia e incluso camiño de Islandia.

Nos primeiros tempos os caladoiros mais practicados tiñan unha profundidade moderada, de 60-80 brazas (110-150 m), pero cos potentes bous e bacas diesel, fixéronse comúns practicar caladoiros de mais de 100 brazas (185 m), chegandose incluso nalgúns casos ata as 250 brazas(460 m).  

Naqueles caladoiros do "Gran Sol" galego, nas profundidades máis comúns (entre 70 e 180 brazas), abundaban as preciadas pescadas, cariocas, peixesapos e rapantes, e eran menos frecuentes os codiciados bacallaos e congrios; a estas profundidades eran tamén comúns as cigalas, ollomois, palometas negras, lirios, xardas e xurelos, amais de potas e polbos. A máis profunidade facíanse comúns as preciadas marucas e merluzas de maior tamaño, e outras especies menos interesantes comercialmente coma as palometas encarnadas ou as bertorellas. Dado o limitado espazo das neveiras, dos primeiros lances escollíanse as mellores pescadas (as veces descabezadas pra gañar espazo), bacallaos, marucas e peixesapo; nos últimos días, se había espazo, conserbávanse ollomois e rapantes (que aguantaban menos tempo), mentres que cigalas, polbos, potas e a maior parte dos peixes azuis eran normalmente devoltos o mar.

Nos seus anos en "Casa MAR", O Bernardo Alfageme formaba parte dun sexteto, onde catro faenaban e dous adicábanse ao traslado do peixe ao porto. 

Os portos prioritarios de desembarco dos "gransoleiros" eran A Coruña e Vigo, dende onde era comercializada por tren a toda España e, nas especies apropiadas, ás conserveiras galegas. Nalgúnhas ocasións, por emerxencia ou interese comercial ou práctico (cando se faenaba perto da costa), recalábase en portos das illas británicas, como o inglés de Castletown, o galés de Milford Haven, ou irlandeses da bahia de Bantry ou da illa de Valentia, dende onde era comercializada nos paises británicos 4*.