Para a construción da súa fábrica, Ramón G. Sueiro mercou e uniu varias parcelas agrícolas. O resultado foi unha gran parcela de máis de 3.000 m2 , con forma de trapecio alongado no sentido L-O e que ten unha pequena pendente cara o mar. A amplitude máxima da propiedade é duns 120 x 30 m. O límite cara o oeste era un muro de contención sobre a beira do mar, ata que en 1988 fíxose o recheo do porto. O resto da parcela foi perimetrada cun muro de fechamento: o lado norte daba ao camiño (agora rúa) que levaba ao peirao; o sur, a parcelas agrícolas (aínda agora sen urbanizar); mentres que o extremo Leste da a un camiño que corría entre os campos e as factorías de "Ferrerías de Arcade" e "Carburos Laforet" e chega ata a estación de ff.cc. Toda a contorna, menos o lado sur, foi moi alterado nas últimas décadas polo recheo do porto de Arcade e a urbanización de bloques de vivendas.

Historicamente a casa-factoría contaba con tres accesos. Na esquina nor-ocidental está a entrada principal, a que da a Rúa do Peirao. Na esquina oposta, houbo en tempos unha entrada traseira, que, mediante un camiño polo interior da propiedade, permitía a carga e descarga de camións directamente ás naves e almacén da conserveira. No 1947 constrúese un peirao de rampla, mediante o cal se desembarcaba a materia prima directamente ao patio de entrada. 

As construcións da casa-factoría concéntranse na metade oeste da propiedade; mentres que na metade leste, era o espazo para o xardín da casa, o camiño interior, tres pozos e un depósito elevado de auga (que foi demolido recentemente).

Entre as construcións conservadas, pódense diferenciar os seguintes volumes:

- O edificio principal. En orixe consistía nunha casa de dous pisos de dúas plantas duns 16x12 m: a planta baixa adicada a labores produtivas, e a primeira, a vivenda. Este edificio, rematado en 1945, foi proxectado polo arquitecto Alfredo Vila López. As fachadas son perpiaños de granito, en fiadas de 40 e 50 cm e de lonxitudes variables; as dúas primeiras fiadas son uns centímetros mais grosas, sobresaíndo un tímido zócolo. Sen revestimento nin detalles decorativos algúns nos lenzos de granito apiconado; sendo as fiestras e portas discretas aberturas entre os perpiaños; o aspecto xeral é sobrio e de gran solidez. A fachada oeste distínguese como a principal pola súa orientación cara o mar e o patio de entrada, e pola existencia dunha escaleira exterior (de fábrica de ladrillo e formigón) que, mediante unha pequena terraza, da acceso a primeira planta da vivenda e ao despacho situado sobre o "anello". A cuberta orixinal era de tella do país a tres augas, cun pinche na fachada sur. A planta baixa, a produtiva, ten unha altura considerable, uns 3,5 m; no centro do edificio, un único piar e viga transversal de formigón armado sustentaban o sobrado de madeira do piso superior. Esta planta baixa albergou a zona "limpa" da conserveira, coas prensas da salga, as sertidoras e as mesas de empaque das latas. Este baixo ten unha porta para o persoal no lado oeste, cara o patio, mentres que, na esquina oposta había un portalón para vehículos, que coa adición das "naves", converteuse nun arco de tránsito entre ambos espazos da factoría.

- O anello, estendese entre o "edificio principal" e o muro da beiramar, facendo de lindeiro sur coa parcela dunha antiga carpintería de ribeira agora inactiva. É un edificio alongado, duns 14 x 5 m, dúas plantas. Os muros exteriores son de perpiaño de granito, mentres a parede que da ao patio e os paramentos interiores son de ladrillo revocado con formigón. Na planta baixa había 12 pías de salgar, unhas balsas para gardalo escochado e tamén un almacén para a sal. Na planta alta, recentemente demolida, tiña Ramón G. Sueiro a súa oficina amais de espazo para gardar algunhas ferramentas e outros obxectos.

- As naves. Apegadas pouco despois do remate do "edificio principal". Son tres naves de 14 metros de fondo e distintas anchuras. Os paramentos e os piares interiores foron feitos en ladrillo, e estaban lousadas ata unha altura duns 1,60 m. A cuberta das naves era de madeira e tella do país. 

A nave máis grande é a norte, de 7 metros de ancho, sobresaíndo uns 4 m sobre a liña da fachada norte do "edificio principal", onde se abre un portalón cara o patio. Era esta nave o espazo onde se descargaba e dispuña a materia prima; amais, na esquina nor-oriental estaba a caldeira, de onde saia un circuíto de calor que percorría as tres naves para alimentar os autoclaves, as pailas e as balsinas de cociñado. A cuberta desta nave é a unha auga, verquida cara o interior.

A nave central ten 4,5 m de ancho e cuberta a dúas augas. Ao longo da parede leste había varias pailas, e no centro unha mesa de traballo; no lado leste abríase un portalón (cegado pola erección do almacén), mentres que no lado oposto mantívose a porta cara o baixo do "edificio principal".  A nave sur é de 6 m de ancho e ten unha cuberta a unha auga cara o interior; na esquina sud-oriental ábrese un portalón cara o camiño interior, e do lado oposto , outro cara o baixo do "edificio principal"; boa parte da parede sur está ocupada por 7 pías de salmoira cun depósito de auga incorporado; o centro desta nave era ocupada por unha inmensa mesa para salgalo peixe.

- O almacén. Erixido nos últimos tempos da conserveira para almacenalas mercadorías. Ten unha dimensións de 13 x 9 m; no lado norte segue a liña das "naves", mentres que a fachada sur esta recuada uns 4 metros e nela ábrese un portalón cara o camiño interior. En orixe era de cuberta de chapa ondulada a dúas augas.